مث ماه میمونه خانوم

سلام نیایشم

زیبای روزگارم

پاره ی وجودم و همه ی بود و نبودم

این روزها که میگذرد بیشتر از بودنت لذت میبرم و به تو وابسته تر میشم

به صورتت نگاه میکنم که همچون قرص ماه در برابر دیدگانم جلوه گری میکند و سرمستم میکند

چشمانت را که قلم پروردگار چه عشوه گرانه نقاشی کرده است

و لبانت را که چه شیرین و زیباست

چشم در چشم می شویم

و من غرق در دریای آرام نگاهت

چه دلفریب است نگاهت و چه شیرین

مرا اسیر خود میکند

مگر میشود از دلربایی نگاهت چشم برداشت؟

با خودم زمزمه میکنم:

چه نقاش هنرمندی بند بند وجودت را کنار هم کشیده است؟

انگشتان ظریف و کشیده ی دستها

پاهای کوچک و پوست لطیف.

پوستی لطیف تر از حریر و  تازه تر از شکوفه ی بهار

خداوندا تو چه کرده ای ؟

هرچه زیبایی است را با معصومیتی دلکش به پاره ی وجود من بخشیده ای

اینچنین هدیه ی بی بدیل را به من ارزانی داشتی بی هیچ چشم داشتی؟

خواستی شکوه خلقت و عظمت قدرتت را بیش از پیش نشانم دهی؟

خواستی از دیدنش مستم کنی؟

خداوندا تا ابد مدیونت خواهم بود.

مدیون تویی که بخشی از پاکی و زیبایی عرش کبریایی خود را بر فرش زمین فرستادی و

در دستان من نهادی.

کمکم کن

کمکم کن تا نیایشم را آنگونه که تو میخواهی پرورش دهم نه آنگونه که زمینیان می پسندند.

کمکم کن تا قدر این هدیه ی ارزشمند را بدانم و بتوانم با قدرشناسی لبخند رضایت را بر لبانت بنشانم.

باز هم از تو ممنونم

ممنونم ازت.